40 روز گذشت . از همان حماسه ی بزرگ که هنوز هم ادامه دارد. درست 23 خرداد بود. اصلا انتظار نداشتم تصویری که در فیس بوک برایم ارسال شده و یک ساعت از ارسال آن می گذشت اینقدر دردناک باشد. نمی توانم فراموشش کنم . تصویر کشتنه شدن یک دختر جوان و زیبا در خیابان. یک دختر بی دفاع ایرانی به نام ندا. ساعت ها گریستم. این مهلک ترین صحنه ایی بود که در زندگی ام دیده بودم. و حالا 40 روز تلخ اما آفتابی از آن ماجرا گذشته . و از عمر وبلاگ نویسی من هم 6 سال.
6 سال تمام در وبلاگفا قلم زده ام, نقد کرده ام و دغدغه های خود را با دوستان ام Share کرده ام. حضور ما در بلاگفا موجب اعتبار این سایت شد. اما در این 40 روز گذشته مطالب زیادی در مورد خیانت این سایت به اعضاء خود شنیده ام. و عدم امنیت این سایت برای ابراز اندیشه. من به نوبه خود برای گردانندگان این سایت بسیار متاسف هستم. به همین دلیل دوستان به من پیامی تحت تحریم این سایت از تاریخ 9 مرداد ماه 88 دادند که به دلیل احترام به مبارزات هموطنان و کشته شدگان و آزادی بیان و حقوق بشر وبلاگ نوشتار را که برای من و دوستان جایی به یاد ماندنی بود, به گذشته می سپارم. امیدوارم انتخاب این سایت نیز در آینده موجب پشیمانی ما وبلاگ نویسان و روزنامه نگاران نشود. تا به مبارزه خود در جهت دموکراسی و حقوق بشر گام برداریم. تنها می دانم ایران مال ما است و ما برای آن تصمیم می گیریم و برای کشورمان بهترین آرزوها به همراه آزادی اندیشه داریم.
